Een band voor het leven
Toen onze dochters nog klein waren zijn we naar een informatieavond over pleegzorg geweest maar al die bemoeienis in ons gezin, daar hadden wij geen zin in. Jaren later had ik een collega die samen met haar man crisisopvang ging doen. Ze vertelde hier enthousiast over en die gevreesde bemoeienis bleek best mee te vallen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we het voorbereidingsprogramma voor pleegouders (VESP) doorlopen en afgerond.
We kozen voor crisisopvang omdat we zeker geen gezinsuitbreiding wilden. We hadden al drie kinderen en dat vonden we wel genoeg. Maar we wilden wel graag kinderen helpen die in de knel zaten. Onze kinderen (toen tieners) stonden niet bepaald te juichen bij het idee dat we een pleeggezin zouden worden, dus spraken we af dat we het een keer zouden proberen en als het dan echt niks voor ons zou zijn, dan zou het bij die ene keer blijven.
Twee maanden nadat we de voorbereiding succesvol afgerond hadden was het zover. Een lief jongetje van 5 jaar kwam in ons gezin om na een maand weer terug te gaan naar zijn ouders. Onze kinderen waren overtuigd: pleegzorg was best leuk! Een week later kwam de vraag of we plaats hadden voor een 9-jarige jongen. Hij stond al lang op een wachtlijst voor langdurige pleegzorg. Omdat de situatie op een gegeven moment uit de hand liep, is hij als crisisplaatsing bij ons gekomen. Het was al snel duidelijk dat hij niet meer terug kon naar zijn ouders. Dus binnen een half jaar hadden we er een vierde kind bij… Dat jongetje van toen is nu 20 jaar en woont (gelukkig) nog steeds bij ons.
Naast deze langdurige plaatsing bleven we ook crisisopvang doen. Sommigen bleven een half jaar, anderen een jaar om daarna weer bij hun ouders te gaan wonen. En degenen die niet meer terug naar huis kunnen, mogen zolang blijven als ze zelf willen. Of we met onze (ex)pleegkinderen nog contact hebben, laten we door de kinderen zelf bepalen. Niks moet. Maar uit het oog is voor ons zeker niet uit het hart. Ze mogen altijd bij ons aankloppen als het nodig is. Het is een band voor het leven.
Pierre en Wilma, pleegouders